Het
is altijd moeilijk om een (bijna) perfect eerste seizoen te evenaren.
Als je dan ook nog eens de twee hoofdrolspelers moet zien te vervangen,
betekent dit wel een erg grote uitdaging. True Detective
met Woody Harrelson en Matthew McConaughey was zowel bij de critici als
bij de kijkers één van de grote favorieten van het televisiejaar 2014.
Maker Nic Pizzolatto had als relatief nieuw talent een perfecte
binnenkomer met het eerste seizoen en staat voor de taak om het vervolg
net zo succesvol te laten zijn.
Na de eerste aflevering is het tijd om
te beoordelen of de start goed genoeg is.
Het verhaal speelt
zich af in Vinci, vlakbij Los Angeles. Frank Semyon (Vince Vaughn) is
een gangster die zich, door te investeren in de spoorsector, probeert in
te kopen in het reguliere bedrijfsleven. Zijn vriend en politieman Ray
Velcoro (Colin Farrell) probeert ondertussen zijn verbroken banden met
zijn zoon te herstellen. Ondertussen zien we in deze eerste aflevering
voornamelijk de privébeslommeringen van twee agenten. Agent Paul
Woodrugh (Taylor Kitsch) heeft een puinhoop gemaakt van zijn leven en
van zijn carrière. Detective Antigone ‘Ani’ Bezzerides (Rachel McAdams,
Slings and Arrows) ziet dat haar moeilijke familiegeschiedenis haar
achtervolgt tot in haar dagelijkse werk. Pas in de allerlaatste scène
zien we de twee politieagenten bij de plek van een misdaad staan en is
het duidelijk dat we niet naar een dramaserie kijken, maar dat het wel
degelijk om een misdaadserie gaat.
Het is even wennen aan de setting, de dialogen en de wijze van filmen van True Detective.
In plaats van Louisiana is het nu het veel bekendere Californië waar de
serie plaatsvindt.
Toch voelt de eerste aflevering veel donkerder aan
dan de vorige afleveringen. In het eerste seizoen waren er veel
flashbacks, deze eerste aflevering kent er maar eentje. In die flashback
wordt duidelijk wat de connectie is tussen Semyon en Velcoro. Twintig
jaar geleden werd de vrouw van Velcoro verkracht en negen maanden later
bevalt ze van haar zoon. Semyon heeft Velcoro destijds cruciale
informatie gegeven over de dader van de verkrachting. De dialogen zijn
veel korter en daardoor in deze eerste aflevering soms ook nog lastig te
plaatsen. Wat moet ik bijvoorbeeld met de uitspraak van Semyon “Never
do anything out of hunger. Not even eating” of met “When you walk, it’s
like erasers clapping” een uitspraak van Ani Bezzerides over haar zus?
Het zijn niet Vaughn of Farrell, maar het is Rachel McAdams die mij het
beste bevalt in deze eerste aflevering. Ik besef dat dit in de eerste
plaats is omdat haar karakter nog het meeste lijkt op dat van een
eerlijke politiefunctionaris. Maar het is vooral de energie die ze
uitstraalt als Ani Bezzerides die mij pakte. Er wordt veel tijd genomen
om de personages te introduceren, maar zij zorgt in ieder geval voor de
schaarse opwinding. Naast de belangrijkste hoofdrolspelers is het ook
nog even afwachten welke rol de hippievader van Ani gaat spelen
(gespeeld door David Morse, St. Elsewhere), W. Earl Brown (Deadwood) als
Farrell’s partner of de altijd dronken burgemeester van Vinci (Ritchie
Coster, Luck).
De eerste aflevering van seizoen twee lijkt in
ieder geval zeer weinig op het eerste seizoen.
Dat begint trouwens al
met de opening. De makers hebben een nieuw beginthema gekozen, gebaseerd
op Nevermind van Leonard Cohen. Daarmee is er in ieder geval geen
enkele herhaling van zetten.
Er zijn veel dialogen, grote aandacht voor de
karakters en een langzame opbouw van het verhaal.
